วิถีหล่อๆ แบบคุณผู้ชายตัวหอม

ภารกิจของเช้าวันใหม่ (ภารกิจที่ช่วยให้เขา สามารถเอาตัวรอด และใช้ชีวิตแบบคนทั่วไป)

ตอนที่ 1  วิถีหล่อๆ แบบคุณผู้ชายตัวหอม

การใช้ชีวิตประจำวันได้ด้วยตนเอง คือ สิ่งสำคัญที่คุณหมอมักจะแนะนำให้กับผู้ปกครองของเด็กออทิสติกก็คือ ฝึกฝนให้เด็กได้ลองทำด้วยตนเอง เพราะบางทีพ่อแม่ก็อาจจะเผลอทำให้ หรือรู้สึกว่า อุ้ยๆ เราปล่อยไม่ได้หรอก เพราะเดี๋ยวไม่สะอาดบ้าง เสียเวลาบ้าง เป็นต้น แต่กิจกรรมเหล่านี้ ต้องฝึก!!! ให้เด็กสามารถทำได้ด้วยตนเองค่ะ เพราะมันคือการการันตีว่า “เขาโตขึ้น” และ “มีความรับผิดชอบ”ตนเองได้ เรื่องที่นีทจะยกมาเป็นประเด็นแบ่งปันในตอนนี้คือ การทำความสะอาดร่างกายค่ะไม่ว่าจะอาบน้ำ แปรงฟัน หรือแม้กระทั่งสระผม ตอนน้องชายเด็กๆ จำได้ว่า คุณแม่จะอาบน้ำกับน้องและค่อยๆ สอนน้องทำความสะอาดทีละอย่าง พร้อมกับตรวจสอบว่า ทำครบถ้วนหรือยัง มันสะอาดไหม ยกตัวอย่าง เช่น ถ้าแม่จะสอนน้องถูสบู่ แม่จะสอนเป็นขั้นๆ

1.     หยิบสบู่ (แม่หยิบก่อน น้องหยิบตาม)

2.     ถูที่ตัว (แม่ถูตัวแม่ น้องถูตัวน้อง) ถูที่แขนขวา ถูที่แขนซ้าย บลาๆ เป็นต้น

3.     เช็คในแต่ละจุดก่อนล้างตัวว่า สะอาดไหม แล้วค่อยล้างตัว

นี่คือวิธีการสอนของที่บ้านค่ะ คือ พากันทำทีละอย่าง พอทำได้แล้วก็ปล่อยให้ทำเอง และเมื่อไว้ใจก็หัดอาบน้ำเอง ซึ่งถ้าหากเราไม่ใช้ความพยายามสอน เขาคงทำไม่ได้ค่ะ ดังนั้น ต้องสอนให้เขาทำให้ได้นะคะ พอน้องชายทำได้ สิ่งนี้ก็เป็นสิ่งที่นีทและครอบครัวเช็คว่าผ่าน และหันมาสนใจเรื่องอื่นต่อ แต่ปรากฎว่าเมื่อเขาโตขึ้นสักประมาณม.ปลาย เขาเริ่มมีกลิ่นตัว เราก็เตือนเขาอาบน้ำให้สะอาดหน่อยนานหน่อยก็ได้ เราก็จะเป็นผู้ช่วยเตือนเป็นระยะค่ะ แต่ว่าพอมาช่วงที่เค้าเข้ามหาวิทยาลัยเราก็ยังต้องเตือนอีก จนรู้สึกว่าทำไมน้องชายถึงไม่รู้ตัวนะว่า “ตัวเหม็น” (มันอาจจะเป็นความโชคร้ายที่น้องชายเป็นคนเหงื่อเยอะ มันเลยอาจจะทำให้เกิดกลิ่นตัวง่าย) แต่ปัญหานี้ ต้องไม่จบที่ว่าโชคร้าย เราเลยเริ่มถามน้องชายว่าไม่รู้ตัวเหรอ? ว่ามีกลิ่นตัว น้องชายทำหน้างงๆ ...เราเริ่มเข้าใจละว่าสัญญาณหน้างงของน้อง = ผมไม่รู้ว่านี่คือตัวเหม็น...

เราเลยใช้มาตรการ “เช็คและแก้” ก็ในเมื่อถ้าน้องชายไม่รู้ว่าแบบนี้ เรียกว่าตัวเหม็น เลยให้ดมตัวเองเลยจ้าว่าแบบนี้นะ เรียกว่า เหม็น จากนั้น ก็ให้ไปดมเสื้อว่ามีไหม ดมรองเท้า เพื่อสอนให้จดจำว่าเมื่อไรก็ตามที่มีกลิ่นแบบนี้ มันคือ เหม็น (อันนี้เรียกว่า เช็ค) แต่ๆๆแค่นี้ยังไม่พอ เพราะเราต้องตั้งคำถามว่า แล้วเราควรเช็คตนเองตอนไหน ว่าเรามีกลิ่นตัวไหม? เพราะบางทีเขาก็ไม่ได้ใส่ใจกับตัวเอง เราเลยต้องชวนเขาหาคำตอบ คิดกันไปคิดกันมาเลยได้คำตอบว่า จะเช็คในช่วงกลางวันด้วย หรือในวันที่เหงื่อออกเยอะ ก็จะเช็ดเหงื่อแล้วเช็คตนเอง

พอรู้จัก “กลิ่น” และ “เช็ค” เป็นแล้ว ต่อมาคือ แก้ ทุกทีเราจะบอกว่าแก้อย่างไร แต่คราวนี้ก็เปลี่ยนใหม่ บอกให้น้องไปหาข้อมูล แล้วจดและลองทำตาม เช่น ถ้าต้องไปซื้อโรลออนก็ไปซื้อ และต้องใช้ทุกวัน หรือพกติดตัว, กลับมาบ้านฉีดสเปย์ทำความสะอาดรองเท้า หรือ 2 สัปดาห์ก็ซักรองเท้าสักครั้ง เป็นต้น

นีทอยากจะบอกว่า การที่เขาดูแลหรือใส่ใจตนเองได้ไม่ดีพอ ไม่ใช่สิ่งที่ผิด เพราะบางทีเราก็หลงลืมที่จะดูแลตนเองเช่นกัน แต่สิ่งนี้เราปล่อยผ่านไปไม่ได้ เพราะมันอาจจะดูเป็นเรื่องเล็กที่ไม่เล็ก เพราะการที่เราดูแลความสะอาด มอนิเตอร์กลิ่นตัว และแก้ปัญหาเมื่อมีกลิ่นตัวได้นั้น มันคือ สิ่งที่บอกเราว่า เราดูแลตนเองได้แล้ว